ସାକ୍ଷାତକାର

ଭୁବନେଶ୍ୱର, ଜୁନ୍ ୧୫(ଲୋକାଲ ୱାୟାର): ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ରାଜଧାନୀ ଛାତିରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି ବଂଲୋ ଡିଜାଇନର ଷ୍ଟୁଡିଓ ।

ଯାହାର ନାଁ ରହିଛି ‘ଗ୍ରିସା’ । ନୟାପଲ୍ଲୀ ଏନ୍-୫ର ରେସିଡେନ୍ସିଆଲ୍ ଅଞ୍ଚଳରେ ଏହି ଡିଜାଇନର୍ ଷ୍ଟୁଡିଓ ବାହାରୁ ଯେତିକି ଆଣ୍ଟିକ୍ ଓ ହେରିଟେଜ୍ ଲୁକ୍ ଦେଉଛି ଭିତରେ ବି ସେତିକି ଆମୋଦିତ କରୁଛି ।

ପୋଷାକ ପରିଧାନକୁ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଉଥିବା ଓ ଭଲ ପାଉଥିବା ପ୍ରତିଟି ଫ୍ୟାଶନ୍ ପ୍ରେମୀଙ୍କ ପାଇଁ ୱାନ୍ ଷ୍ଟପ୍ ସେଣ୍ଟର ପାଲଟିଛି ‘ଗ୍ରିସା’ ।

ଆଉ ଅର୍ବାନ୍ ଟ୍ରେଣ୍ଡ ସେଟରଙ୍କ ଏକମାତ୍ର ବିକଳ୍ପ ହୋଇ ପାରିଛି ଏହି ଷ୍ଟୁଡିଓ । ଯାହାକୁ ଛିଡ଼ା କରିବା ପଛରେ ରହିଛନ୍ତି ମହିଳା ଉଦ୍ୟୋଗୀ ମିନତି ସାବତ୍ ।

ଏଭଳି ଏକ ନୂଆ ଚିନ୍ତାଧାରା ନେଇ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ହେରିଟେଜ୍ ଡିଜାଇନର୍ ଷ୍ଟୁଡିଓ ‘ଗ୍ରିସା’ ବାବଦରେ ମିନତିଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲା ଲୋକାଲ ୱାୟାର..

ପ୍ରଶ୍ନ: ବଂଲୋ ଡିଜାଇନର୍ ଷ୍ଟୁଡିଓ କ’ଣ?

ଉତ୍ତର: ପ୍ରଥମତଃ ସାଧାରଣ ଦୋକାନ ଭଳି ଏହା ବିଲକୁଲ୍ ନୁହେଁ ।

ଗାଡ଼ି ମୋଟରର କେଁ କଟର ଠାରୁ ଦୂରରେ ରହି ଏକ ଘରୋଇ ପରିବେଶରେ ଗଢ଼ି ଉଠିଥିବା ଷ୍ଟୁଡିଓକୁ ବଙ୍ଗେଲୋ ଡିଜାଇନର ଷ୍ଟୁଡିଓ କୁହାଯାଏ ।

ତେବେ ଷ୍ଟୁଡିଓର ସ୍ୱାତନ୍ତ୍ର୍ୟ ହେଲା ଏହାର ହେରିଟେଜ୍ ଓ ଆଣ୍ଟିକ୍ ଲୁକ୍ ।

କେବଳ ଇଣ୍ଟେରିୟରର ଆଣ୍ଟିକ୍ ଲୁକ୍ ନୁହେଁ; ବରଂ ଏଠାରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଥିବା ସମସ୍ତ ପ୍ରଡକ୍ଟ କଷ୍ଟମାଇଜଡ ଭାବେ ତିଆରି କରାଯାଇଥାଏ ।

ଷ୍ଟୁଡିଓରେ ଗ୍ରାହକଙ୍କ ପାଇଁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର କୋଠରି ରହିବା ସହ ସେଠାରେ ବସି ସେମାନେ ଗପସପ ହେବାର ବି ସୁବିଧା ରହିଥାଏ ।

କିଛି କିଛି ବଂଲୋ ଷ୍ଟୁଡିଓରେ କାଫେ-ଡେ ଏରିଆ ବି ରହିଥାଏ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ଏମିତି ଅଭିନବ ଚିନ୍ତାଧାରା କାହିଁକି ଆସିଲା?

ଉତ୍ତର: ଏଇଟା ନୂଆ ଚିନ୍ତାଧାରା ବୋଲି ଆପଣ କହିପାରିବେ । ତେବେ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ପ୍ରଥମ ।

ଦିଲ୍ଲୀ, ମୁମ୍ବାଇ, ବେଙ୍ଗାଲୁରୁରେ ଏଭଳି ଡିଜାଇନର ଷ୍ଟୁଡିଓ କିଛି ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଗ୍ରାହକଙ୍କ ମନ ଜିଣି ପାରୁଛି ।

ମୁଁ ଯେହେତୁ କିଣାକିଣି କରିବାକୁ ଓ ନୂୂଆ ନୂଆ ଡିଜାଇନ୍ ର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧିବାକୁ ଭଲ ପାଏ, ତେଣୁ ଯେବେ ରାଜ୍ୟ ବାହାରକୁ ଯାଏ ଏମିତି ଷ୍ଟୁଡିଓରୁ ପୋଷାକ କିଣି ଆଣେ ।

ନଚେତ ଅନଲାଇନ୍ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ । ଏଥିରୁ ହିଁ ମୋ ମନରେ ଏଭଳି ଏକ ଷ୍ଟୁଡିଓ ରାଜଧାନୀରେ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଲା ।

ଯେଉଁଥିରେ ମୋ ସମସ୍ୟା ଦୂର ହେବା ସହ ଓ ମୋ ସାଙ୍ଗସାଥୀଙ୍କ ଚାହିଦା ବି ପୂରଣ ହୋଇ ପାରିବ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ଆପଣ ନିଜେ ଜଣେ ଫ୍ୟାଶନ୍ ଡିଜାଇନର କି?

ଉତ୍ତର: ନା, ମୁଁ ଜଣେ ସାଧାରଣ ଏମବିଏ ପାସ୍ ଆଉଟ୍ । ରାଜଧାନୀରେ ପଢ଼ିଛି ବଢ଼ିଛି ।

ବିଜେବି କଲେଜରୁ ଇଂରାଜୀରେ ସ୍ନାତକ ଡିଗ୍ରୀ ହାସଲ କରିବା ପରେ ପୁନେ ସ୍ଥିତ ସିମ୍ବୋସିସରେ ନାମ ଲେଖାଇଲି ।

ସେଠାରୁ ଏମବିଏ ଡିଗ୍ରୀ ପାଇ ଘରକୁ ଫେରିବା ପରେ କିଙ୍ଗଫିସର ଏୟାରଲାଇନ୍ସ ଓ ଟେଲିକମ୍ କମ୍ପାନୀରେ କିଛି ବର୍ଷ କାମ କଲି । ପରେ ମୋର ବିବାହ ହୋଇଗଲା ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ବିବାହ ପରେ ତେବେ ଏଭଳି ବୃତ୍ତିରେ ପାଦ ଦେଇଛନ୍ତି?

ଉତ୍ତର: ବିବାହକୁ ୭ ବର୍ଷ ପୂରି ଗଲାଣି । ବିବାହ ପରେ ମୁଁ ପାରିବାରିକ ବ୍ୟବସାୟରେ ମନ ବଳାଇଲି ।

ହେଲେ ପୁଅ ଜନ୍ମ ପରେ ମୋତେ ଆଉ ସମୟ ମିଳିଲାନି । ଏବେ ପୁଅ ଦୁଇ ବର୍ଷର ହୋଇଗଲାଣି ।

ତେଣୁ ନିଜର କିଛି କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କଲି । ଯାହାର ଫଳ ସ୍ୱରୂପ ରାଜଧାନୀରେ ‘ଗ୍ରିସା’ର ଆବିର୍ଭାବ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ପରିବାର ଓ ବୃତ୍ତି ଦୁଇଟିକୁ କେମିତି ପରିଚାଳିତ କରୁଛନ୍ତି?

ଉତ୍ତର: ଉତ୍ତ୍ୟ ମୋତେ ଏଥିପାଇଁ କେବେ କୌଣସି ସମସ୍ୟା ହୋଇନି । ବିବାହ ପରେ ମୁଁ ପାରିବାରକ ବ୍ୟବସାୟ ଦେଖାଶୁଣା କରୁଥିଲି ।

ଆମର ଏକ ଘରୋଇ ଶିକ୍ଷାନୁଷ୍ଠାନ ଅଛି । ପୂରା ପରିବାର ସେଥିରେ ଅଧିକାଂଶ ସମୟ ବିତାନ୍ତି ।

ଏବେ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନିଜର କିଛି କରିବାକୁ ଚାହିଁଲି ।

ଏନେଇ ଯେବେ ପ୍ରଥମ କରି ମୁଁ ପରିବାର ସଦସ୍ୟଙ୍କ ସହ ଆଲୋଚନା କଲି ସେମାନେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ରାଜି ହୋଇଗଲେ ।

ଶାଶୂ, ସ୍ୱାମୀ ସମସ୍ତେ ଏଥିପାଇଁ ମୋତେ ସହଯୋଗ କରନ୍ତି । ତେଣୁ କେବେ ଅସୁବିଧା ହୋଇନି ।

ତା ଛଡ଼ା ମୁଁ ଗ୍ରିସା ଫ୍ୟାଶନ୍ ଷ୍ଟୁଡିଓ ଭିତରେ ପୁଅ ପାଇଁ ଏକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର କୋଠରୀ କରିଛି । ସେଇଠି ଆମେ ମା’ପୁଅ ସମୟ ବିତାଉ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ଏହା ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ନିଶ୍ଚିତ ନୂଆ । ନିଜର ଏହି ନୂଆ ଷ୍ଟାର୍ଟଅପକୁ କିପରି ଆଗକୁ ନେଉଛନ୍ତି?

ଉତ୍ତର: ମୋ ମତରେ ସମସ୍ତେ ନିଜର ପ୍ୟାଶନ୍ ଫଲୋ କରିବା ଦରକାର । କୌଣସି ବି ପରିସ୍ଥିତିରେ ଏହାକୁ ବନ୍ଦ ହେବାକୂ ଦେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ।

ମୁଁ ବି ଦୀର୍ଘ ଦିନ ଧରି ମନରେ ପାଳିଥିବା ମୋ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ଏବେ ପୂରଣ କରିବାକୁ ବାହାରିଛି । କୋଲକାତାରେ ମୋର ଜଣେ ବନ୍ଧୁ ଅଛନ୍ତି ।

ଯିଏ ମୋତେ ଏଥିପାଇଁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ସହ ପାର୍ଟନରସିପରେ ମୁଁ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ‘ଗ୍ରିସା’ ଖୋଲି ପାରିଛି ।

ଏବେ ମୁଁ ୨୪ରୁ ଅଧିକ ଫ୍ୟାଶନ୍ ଡିଜାଇନରଙ୍କ ସହ ମିଶି ବିଭିନ୍ନ ଡିଜାଇନ୍ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛି ।

ପ୍ରଶ୍ନ: କେଉଁ ସବୁ ଡିଜାଇନର ଏବେ ‘ଗ୍ରିସା’ ପାଇଁ କାମ କରୁଛନ୍ତି?

ଉତ୍ତର: ମାସାବା, ସ୍କାରଲେଟ୍ ସେଜ୍, ଲ୍ୟାବେଲ୍ ଗାର୍ଗି ଗୁପ୍ତା, ଗାଲାଙ୍ଗ ଗବଙ୍ଗ ଶାଢ଼ୀ, ବ୍ରାଣ୍ଡ ପ୍ରିତ୍ କୌର୍ କୋହ୍ଲାପୁରୀ, ଏସମି ଜୁଏଲରୀ, ସଙ୍କଳ୍ପ ବ୍ୟାଗ୍ ଭଳି ନାମୀ ଦାମୀ ଫ୍ୟାଶନ୍ ଡିଜାଇନରଙ୍କ ସହ କାମ କରୁଛୁ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ଏଥିରେ ଥିବା ପ୍ରଡକ୍ଟ କେଉଁ ବର୍ଗର ଗ୍ରାହକଙ୍କ ପାଇଁ?

ଉତ୍ତର: ଉଚ୍ଚ ମଧ୍ୟବିତ୍ତ ବର୍ଗର ଗ୍ରାହକଙ୍କ ପକେଟକୁ ‘ଗ୍ରିସା’ ଆଉଟଫିଟ୍ ସୁହାଇବ ।

କାରଣ ଏସବୁର ଦାମ୍ ୪ ହଜାର ଟଙ୍କାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ୩୦ ହଜାର ଟଙ୍କା ମଧ୍ୟରେ ରହିଛି । ସମସ୍ତ ପ୍ରଡକ୍ଟ ଆଣ୍ଟିକ୍ ଓ ଇଣ୍ଡୋ-ୱେଷ୍ଟର୍ଣ୍ଣ ଆଉଟଫିଟରେ ମାନିବ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ଜଣେ ଗ୍ରାହକ କେଉଁ ପ୍ରକାର ସାମଗ୍ରୀ ‘ଗ୍ରିସା’ରେ ପାଇବ?

ଉତ୍ତର: ବାହାଘର ପରିଧାନକୁ ଛାଡ଼ି ବାକି ସମସ୍ତ ପୋଷାକ ଏଠାରେ ଉପଲବ୍ଧ ।

ବିଶେଷ କରି ଇଣ୍ଡୋ ୱେଷ୍ଟର୍ଣ୍ଣ ଓ ୱେଷ୍ଟର୍ଣ୍ଣ ଡିଜାଇନକୁ ଆମେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଉଛୁ ।

ଜମ୍ପସୁଟ୍, ଡ୍ରେସ୍, ପ୍ୟାଣ୍ଟ, ଜ୍ୟାକେଟ୍, କ୍ରପଟପ୍, ଟୁ୍ୟନିକ୍, ଗାଉନ୍, ସାଟିନ୍ ଓ ମେଟାଲିକ୍ ଫ୍ୟାବ୍ରିକ୍, ଅଫ୍ ସୋଲଡର, ଡ୍ରାପଡ୍ ସ୍କଟ୍ ଆଦି ଷ୍ଟୋରରେ ଅଛି ।

ଏହାବାଦ୍ ଜଣେ ଚାହିଁଲେ ବିଭିନ୍ନ ଡିଜାଇନର ହାଇହିଲ୍ ଓ ଫ୍ଲାଟ୍ ଚପ୍ପଲ, ହ୍ୟାଣ୍ଡ ବ୍ୟାଗ୍ ଓ ସ୍ଲିଙ୍ଗ ବ୍ୟାଗ୍ ପାଇ ପାରିବ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ରାଜଧାନୀ ଭୁବନେଶ୍ୱରର ଲୋକମାନେ ଏହାକୁ କିଭଳି ପସନ୍ଦ କରୁଛନ୍ତି?

ଉତ୍ତର: ରାଜଧାନୀରେ ଗ୍ରାହକଙ୍କ ଅଭାବ ନାହିଁ । ମୁଁତ ଗତ ନଭେମ୍ବରରେ ଏହା ଆରମ୍ଭ କରିଛି । ମାର୍ଚ୍ଚରୁ ଲକ୍ ଡାଉନ ଚାଲିଛି ।

ତେବେ ଲକ୍ ଡାଉନ ପୂର୍ବରୁ ମୋର ଗ୍ରାହକଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବେଶ୍ ବୃଦ୍ଧି ପାଇଥିଲା ।

ଏମିତିବି, ସମ୍ପର୍କୀୟ, ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ଏମାନେ ବି କିଛି କମ୍ ଗ୍ରାହକ ନୁହଁନ୍ତି । କରୋନା ସମୟ ଚାଲିଯିବା ପରେ ପୁଣି ଥରେ ସବୁ ସ୍ୱାଭାବିକ ହୋଇଯିବ ବୋଲି ଆଶା କରୁଛି ।

ଲୋକାଲ ୱାୟାର

ଭୁବନେଶ୍ୱର, ଜୁନ୍ ୪(ଲୋକାଲ ୱାୟାର): ଓଡ଼ିଶାର ଏକ ନିପଟ ମଫସଲ ଗାଁର ଝିଅ ସାଲିନୀଙ୍କ ପ୍ରଶଂସା ବଲିଉଡର ନାମୀ ଦାମୀ ଅଭିତନେତ୍ରୀଙ୍କ ମୁହଁରେ ହେବା ପରେ ଲୋକାଲ୍ ୱାୟାର ଟିମ୍ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଥିଲା ଏନେଇ ତାଙ୍କ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ।

ଆସନ୍ତୁ ଜାଣିବା ସେ କ’ଣ କହିଥିଲେ.. ..

ଏ ଶରୀର ମୋର । ଏହା ମୋତେ ପ୍ରକୃତିରୁ ମିଳିଛି । ମାସିକ ଋତୁସ୍ରାବ ବି ପ୍ରକୃତିର ଦାନ ।

ଯେତେବେଳେ ଏ ଶରୀର ପବିତ୍ର, ସେତେବେଳେ ଋତୁସ୍ରାବ ଅପବିତ୍ର କେମିତି ହେଲା? ଏହାକୁ ନେଇ ଏତେ ସଙ୍କୋଚ କାହିଁକି?

ଭୟ, ସମ୍ମାନ, ଲଜ୍ଜାର ପରିଧି ଭିତରେ ଏହାକୁ ସମାଜ କାହିଁକି ବାନ୍ଧିଛି? ମୋ ଋତୁସ୍ରାବକୁ ନେଇ ମୁଁ ଗର୍ବିତ । ମୋ ପରି ସବୁ କିଶୋରୀ ମହିଳାମାନେ ଏହାକୁ ନେଇ ଗର୍ବ କରିବା କଥା ।

ଏକବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀରେ ପାଦ ଦେଇ ବି ସଭ୍ୟ ସମାଜ ଏ ସମ୍ପର୍କରେ ଏ ଯାଏଁ ଖୋଲାଖୋଲି ଆଲୋଚନା କରିପାରୁନି?

ପ୍ରତିଟି ଝିଅ ମନରେ ଏମିତି ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ବାରମ୍ବାର ଆସୁଥିଲେ ବି କେତେବେଳେ ସାମାଜିକ ପରମ୍ପରା ଓ ଧର୍ମର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ତ ଆଉ କେତେବେଳେ ସମ୍ମାନ ଓ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ମାପକାଠି ଭିତରେ ଏସବୁ ଚାପି ହୋଇଯାଏ ।

ହେଲେ ଏବେବି ଅନେକ ମହିଳା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ଏଭଳି ଅନେକ ଅନାଲୋଚିତ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଖୋଜିବାର ଆସ୍ପର୍ଦ୍ଧା କରିଛନ୍ତି ।

ତଥାକଥିତ ସମାଜ, ସଂସ୍କାର ଓ ସମ୍ମାନକୁ ଟିକେ ଆଡେଇ ଯାଇ ମହିଳା ପାଇଁ ଏ ସମାଜ ସୃଷ୍ଟି କରିଥିବା ଆଦବ୍ କାଏଦାକୁ ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜ କରି ପାରିଛନ୍ତି । ଆଉ ନିଜ ପାଇଁ ସୃଷ୍ଟି କରି ପାରିଛନ୍ତି ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ପରିଚୟ ।

ନୂଆପଡ଼ା ଅଞ୍ଚଳର ସାଲିନି ସାହୁ ହେଲେ ଏମିତି ଜଣେ ବାଳିକା ଯିଏକି ମାସିକ ଋତୁସ୍ରାବ ଭଳି ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ନେଇ ସବୁବେଳେ ଚର୍ଚ୍ଚା ଆଲୋଚନା କରୁଛନ୍ତି ।

ତାଙ୍କ ଆଲୋଚନାର ପରିଧି ଏବେ ଗାଁରୁ ଟପି ସୀମା ସରହଦ ଡେଇଁଲାଣି । ନିକଟରେ ‘ମେନଷ୍ଟ୍ରୁଆଲ୍ ହାଇଜିନ୍ ଡେ’ ଅବସରରେ ସାଲିନିଙ୍କ ଏକ କବିତା ବେଶ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି ।

ଋତୁସ୍ରାବକୁ ନେଇ ସାଲିନି ଲେଖିଥିବା ଏହି କବିତା ଏବେ ବଲିଉଡ ଅଭିନେତ୍ରୀ ଦୀୟା ମିର୍ଜା ଓ ଟ୍ୱିଙ୍କିଲ୍ ଖାନ୍ନାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଟ୍ୱିଟ୍ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ନିକଟରେ ଆପଣଙ୍କ କବିତା ଦୀୟା ମୀର୍ଜାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଟ୍ୱିଟ ହୋଇଛି? ଏକଥା ଜାଣିବା ପରେ କେମିତି ଲାଗୁଛି?

ଉତ୍ତର: ବଲିଉଡ ଅଭିନେତ୍ରୀ ମୋ କବିତା ଟ୍ୱିଟ୍ କରିଛନ୍ତି ଜାଣି ଖୁସି ଲାଗିଲା ନିଶ୍ଚିତ । ହେଲେ ମୁଁ ଏଥିରେ ଆତ୍ମହରା ନୁହେଁ ।

କାରଣ ଆଗକୁ ଅନେକ କିଛି କରିବାର ଅଛି । ଏଇ ଏଇ ତ ଆରମ୍ଭ କରିଛି କାମ ।

ମୁଁ ଯେବେଠାରୁ ‘ସେକ୍ସୁଆଲ୍ ରି-ପ୍ରଡକ୍ଟିଭ୍ ହେଲଥ ରାଇଟ୍’କୁ ନେଇ ଜାଣିଛି ଓ ଏନେଇ ବିଧିବଦ୍ଧ ତାଲିମ ପାଇଛି ସେବେଠାରୁ ଏସବୁ ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ନେଇ କବିତା ଲେଖିବା ଆରମ୍ଭ କରିଛି ।

୨୦୧୬ ମସିହାରୁ ମୋର ଏଭଳି ପ୍ରୟାସ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ତେବେ ‘ୟଙ୍ଗ ଚେଞ୍ଜମେକର୍’ ନାଁରେ ଆମର ଏକ ଗ୍ରୁପ୍ ଅଛି ।

ଯେଉଁଠାରେ ମୁଁ ଏ କବିତା ପୋଷ୍ଟ କରିଥିଲି । ହୁଏତ ସେହିଠାରୁ ହିଁ କେହି ତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ପଠାଇଥିବ । ଆଉ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ତାହାକୁ ଦୀୟା ମିର୍ଜା ଟ୍ୱିଟ୍ କରିଥାଇ ପାରନ୍ତି ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ଏ ଅଭିଯାନର ଆାରମ୍ଭ କେମିତି ହେଲା?

ଉତ୍ତର: ୨୦୧୬ ମସିହା କଥା । ଜ୍ୟୋତି ବିହାର ସ୍ଥିତ ସମ୍ବଲପୁର ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟରେ ମୁଁ ପୋଷ୍ଟ ଗ୍ରାଜୁଏସନ୍ କରୁଥାଏ । ଡିଷ୍ଟାନ୍ସରେ ପାଠ ପଢ଼ୁଥିବାରୁ ଘରେ ଥାଏ ।

ସେଭ୍ ଦ ଚିଲଡ୍ରେନ୍ ଓ ଆଶା ଓଡିଶା ନାମରେ ଦୁଇଟି ସ୍ୱେଚ୍ଛାସେବୀ ସଙ୍ଗଠନର କର୍ମକର୍ତ୍ତା ଆମ ଗାଁକୁ ଆସି କିଶୋରୀ ବାଳିକାମାନଙ୍କୁ ଲାଇଫ୍ ସ୍କିଲ୍ (ଜୀବନ କୌଶଳ) ଶିକ୍ଷା ଦେବା ପ୍ରସଙ୍ଗରେ କହିଲେ ।

ଆମେ ସବୁ କିଶୋରୀମାନେ ଗଲୁ । ଆମ ଭିତରୁ ସେମାନେ ୧୦ ଜଣଙ୍କୁ ଚୟନ କରି ୫ ଦିନିଆ ତାଲିମ ଦେଲେ ।

ସେଠାରୁ ଆସିବା ପରେ ମୋତେ ଗାଁରେ ଡିସକସନ୍ ଲିଡର ଭାବେ ବାଛି ଅନ୍ୟ କିଶୋରୀ ମହିଳାଙ୍କୁ ତାଲିମ ଦେବାକୁ କହିଲେ ।

ସେବେଠାରୁ ହିଁ ଏହି ଅଭିଯାନର ସୂତ୍ରପାତ ବୋଲି କହି ହେବ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ପରେ ଏହାକୁ କିପରି ବଢ଼ାଇଲେ?

ଉତ୍ତର: ଜୀବନ କୌଶଳ ତାଲିମ୍ ନେବା ପରେ ଗାଁରେ ଆସି କିଶୋରୀ ମହିଳାମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ଅଧିକାର,ସେମାନେ କିପରି ସୁରକ୍ଷିତ ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବେ ସେ ନେଇ ତାଲିମ ଦେଉଥିଲି ।

ନାଚ ଗୀତରେ ଆମେ ଅନେକ କଥା ଜାଣୁଥିଲୁ । ଧୀରେ ଧୀରେ ମୁଁ ଏସଆରଏଚଆର୍ (ସେକ୍ସୁଆଲ୍ ରି ପ୍ରଡକ୍ଟିଭ୍ ହେଲଥ୍ ରାଇଟ୍) ବାବଦରେ ତାଲିମ୍ ନେଲି ।

ଗାଁରେ ଛୋଟ ଛୋଟ ଦଳ କରି ସେମାନଙ୍କ ସହ ମାସିକ ଋତୁସ୍ରାବ ଭଳି ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ପ୍ରସଙ୍ଗ ବାବଦରେ ଆଲୋଚନା କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲି ।

ଗାଁରେ ମଦର ଟେରେସା ଯୁବତୀ ସଙ୍ଗଠନ ନାଁରେ ଏକ ଫେଡେରେସନ୍ ବି ଗଢ଼ିଲି । ୨୦୧୯ରେ ୟୁଥ୍ ଚେଞ୍ଜମେକର୍ ଭାବେ ଭାରତକୁ ପ୍ରତିନିଧିତ୍ୱ କଲି । ଆଉ ସେବେଠାରୁ କେବେ ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁନି ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ନୂଆପଡ଼ାରୁ କାନାଡାର ଯାତ୍ରା କେମିତି ଥିଲା?

ୟଙ୍ଗ ଚେଞ୍ଜମେକର୍ ଭାବେ ସେଭ୍ ଦ ଚିଲଡ୍ରେନ୍ ପକ୍ଷରୁ ମୋତେ କାନାଡ଼ା ଯିବାକୁ ବଛାଯାଇଥିଲା । ସେଠାରେ ‘ୱିମେନ୍ ଡେଲିଭର୍ ଇଭେଣ୍ଟ’ରେ ଭାଗ ନେବାର କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଥାଏ ।

ସାରା ଦେଶର ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରୁ ୟଙ୍ଗ୍ ଚେଞ୍ଜ୍ ମେକର୍ ମାନେ ଆସିଥାନ୍ତି । ସେଠାରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ କିଶୋରୀ ଅଧିକାର ବାବଦରେ ଚର୍ଚ୍ଚା ଆଲୋଚନା କଲୁ ।

ଏକ ପ୍ୟାନେଲ୍ ଡିସକସନ୍ ରେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଅତିଥି ଭାବେ ରହିଥିଲି ।

ଯେଉଁଠାରେ ମୋତେ ଓଡ଼ିଶାରେ ବାଲ୍ୟ ବିବାହର ସ୍ଥିତି, ତାକୁ ରୋକିବା ନେଇ ଆମେ କରୁଥିବା ବିଭିନ୍ନ କାର୍ଯ୍ୟ ବାବଦରେ କହିବାର ସୁଯୋଗ ପାଇଥିଲି । ସେ ସ୍ମୃତି ସବୁଦିନ ମୋ ମନରେ ରହିବ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ୟଙ୍ଗ ଚେଞ୍ଜ୍ ମେକର୍ ଭାବେ ଆପଣ କ’ଣ କ’ଣ କରନ୍ତି?

ଉତ୍ତର: ମୁଁ ଜଣେ ୟଙ୍ଗ୍ ଚେଞ୍ଜ୍ ମେକର୍ ଭାବେ ମହିଳାଙ୍କ ଅଧିକାର ବିଶେଷ କରି କିଶୋରୀ ଅଧିକାରର ପ୍ରସଙ୍ଗ ଉଠାଇଥାଏ । କିଶୋରୀମାନଙ୍କୁ ଏ ବାବଦରେ ସଶକ୍ତ କରିବା ମୋର ପ୍ରଥମ କାମ ।

ତା ଛଡ଼ା ଆମେ ମଦର ଟେରେସା ଫେଡେରେସନ୍ ମାଧ୍ୟମରେ ଗାଁରେ କିଶୋରୀ ବାଳିକାଙ୍କୁ ଏକଜୁଟ୍ କରି ସେମାନଙ୍କୁ ଜୀବନକୌଶଳ ଓ ଏସଆରଏଚଆର୍ ବାବଦରେ ତାଲିମ୍ ଦେଉଛୁ ।

ଗାଁର ଆଶାଦିଦିଙ୍କଠାରୁ ପ୍ୟାଡ୍ ସଂଗ୍ରହ କରି ଗାଁର କିଶୋରୀମାନଙ୍କୁ ତାହା ବାଣ୍ଟୁଛୁ । ନୂଆପଡ଼ା ଓ ଆଖପାଖ ୮ ଖଣ୍ଡ ଗାଁର କିଶୋରୀମାନଙ୍କୁ ବାଲ୍ୟ ବିବାହ ନ କରିବାକୁ କାଉନସେଲିଂ କରୁଛୁ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ଏ ଯାଏଁ କେତେ ବାଲ୍ୟ ବିବାହ ରୋକି ପାରିଛନ୍ତି?

ଉତ୍ତର: ପାଖାପାଖି ୧୨ଟି ବାଲ୍ୟ ବିବାହକୁ ମୁଁ ଓ ମୋ ଟିମ୍ ରୋକିବାରେ ସଫଳ ହୋଇଛୁ ।

ସ୍ଥାନୀୟ ସରପଞ୍ଚ, ୱାର୍ଡ ମେମ୍ବର ଓ କ୍ଲଷ୍ଟର କୋର୍ଡିନେଟରଙ୍କ ସହଯୋଗରେ ଏସବୁ ସମ୍ଭବ ହୋଇ ପାରିଛି । ଲକ୍ ଡାଉନ୍ ପୂର୍ବରୁ ଆମେ ଗାଁରେ ଏକ ବାଲ୍ୟ ବିବାହ ବନ୍ଦ କରାଇଛୁ ।

ଲକ୍ ଡାଉନ୍ ସମୟରେ ବି ଏହା ଯେପରି ନ ହୁଏ ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତେ ହ୍ୱାଟସଆପ୍ ମାଧ୍ୟମରେ ସକ୍ରିୟ ରହୁଛୁ ।

ମଝିରେ ମଝିରେ ଘରକୁ ଘର ବି ଯାଉଛୁ । ବିଭିନ୍ନ ସୃଜନଶୀଳ କାର୍ଯ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛୁ । ସବୁକିଛି ଏବେ ଆମେ ଅନ୍ ଲାଇନ୍ ରେ ମନିଟରିଂ କରୁଛୁ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ଗାଁରେ କିଶୋରୀ ବାଳିକାଙ୍କୁ କିପରି କାଉନସେଲିଂ କରୁଛନ୍ତି?

ଉତ୍ତର: ଆମେ କିଶୋରୀ ବାଳିକାଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ବିବାହର ଉପଯୁକ୍ତ ସମୟ ବାବଦରେ ଅବଗତ କରାଉଛୁ ।

ଶୀଘ୍ର ବାହାହେବାର କୁପରିଣାମ ବାବଦରେ କହିବା ସହ ନିଜ ଗୋଡ଼ରେ ସେମାନେ କିପରି ନିଜେ ଛିଡ଼ା ହେବେ ସେଥିପାଇଁ ଭୋକେସନାଲ୍ ଟ୍ରେନିଂର ବ୍ୟବସ୍ଥା ବି କରୁଛୁ ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ନୂଆପଡ଼ା ଭଳି ଏକ ଆଦିବାସୀ ଗାଁରୁ ଆସି ଏସବୁ କରିବାରେ କେବେ ଅସୁବିଧା ହୋଇନି?

ଉତ୍ତର: ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ହୋଇଛି । ସାହି ପଡ଼ିଶାରେ ଲୋକେ କହୁଥିଲେ । ହେଲେ ଯେହେତୁ ମୁଁ ପୋଷ୍ଟ ଗ୍ରାଜୁଏସନ୍ କରୁଥିଲି ତେଣୁ ବେଶୀ ଅସୁବିଧା ହେଲାନି ।

ଲୋକେ ଶୀଘ୍ର ଗ୍ରହଣ କରିଗଲେ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ କିଛି କହିବା ପାଇଁ ଡାକିଲେ ଆସୁନଥିଲେ । ବେଲଜ୍ୟା ପରି ଋତୁସ୍ରାବ କଥା କହୁଛି ବୋଲି ବି କହୁଥିଲେ ।

ଟଙ୍କା ପଇସା ମିଳୁଥିବାରୁ ମୁଁ ଏମିତି କରୁଛି ବୋଲି କହୁଥିଲେ । ହେଲେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଲୋକେ ବୁଝିଲେ । ଏବେ ଥରେ ଡାକିଲେ ସବୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ଆଉ ବେଶୀ ଅସୁବିଧା ହେଉନି ।

ପ୍ରଶ୍ନ: ନିଜ ପରିବାର ଲୋକଙ୍କ ସହଯୋଗ କେମିତି ମିଳେ?

ଉତ୍ତର: ଆଦିବାସୀ ଅଧ୍ୟୁଷିତ ନୂଆପଡ଼ା ଜିଲ୍ଲା ବୁଢ଼ିପାଲି ପଞ୍ଚାୟତ ଜିଙ୍ଗରା ଗାଁରେ ମୋ ଘର । ବାପା ଖେମକି ସାହୁ ଓ ମା’ ସରୋଜ ବାଳା ସାହୁଙ୍କ ତୃତୀୟ କନ୍ୟା ମୁଁ ।

ଦୁଇ ଭଉଣୀ ବାହା ହୋଇ ସାରିଛନ୍ତି । ବାପା ଚାଷ କରନ୍ତି । ଚାଷ ହିଁ ପାଠପଢ଼ାର ଏକମାତ୍ର ସାହା ଭରସା । ଏମିତି ଅଭାବ ଅନଟନ ଭିତରେ ଖରିଆରୋଡ ଶିଶୁମନ୍ଦିରରେ ମାଟ୍ରିକ ପାଠପଢ଼ା ଶେଷ ହୁଏ ।

ପରେ ନୂଆପଡ଼ା ସ୍ଥିତ ନ୍ୟାସନାଲ୍ କଲେଜରୁ ଗ୍ରାଜୁଏସନ୍ ଓ ପରେ ବୁର୍ଲା ସ୍ଥିତ ସମ୍ବଲପୁର ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟରୁ ଡିଷ୍ଟାନ୍ସରେ ପିଜି ।

ଏବେ ଗୁରୁକୂଳ ଆର୍ଯ୍ୟନ୍ ପବ୍ଲିକ୍ ସ୍କୁଲ ଆମସେନାରେ ୫ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଶିକ୍ଷକତା କରୁଛି । ତା’ ସାଙ୍ଗେ ଏସବୁ କାମ ।

ବାପା, ମା’ ମୂଳରୁ ହିଁ ମୋତେ ସାହାସ୍ ଦେଇଛନ୍ତି । କେବେ ବାରଣ କରି ନାହାନ୍ତି । ତେଣୁ କେବେ ଅସୁବିଧା ହୋଇନି ।

ଲୋକାଲ ୱାୟାର

ଭୁବନେଶ୍ୱର, ମାର୍ଚ୍ଚ ୦୪ (ଲୋକାଲ୍ ୱାୟାର୍): ଅସହାୟ ଭୋକିଲାଙ୍କୁ ମାଗଣାରେ ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଉଥିବା ସାଇ ଫାଉଣ୍ଡେସନ ଟ୍ରଷ୍ଟ ଓଡ଼ିଶାରେ ପ୍ରଥମ ଫୁଡ୍ ବ୍ୟାଙ୍କ ଖୋଲିବା ସହ ପ୍ରତିଦିନ ଶହଶହ ଲୋକଙ୍କୁ ପେଟକୁ ଦାନା ଯୋଗାଇଆସୁଛି।

ଏହି ମହତ ପ୍ରୟାସ ଲାଗି ଏହି ଟ୍ରଷ୍ଟକୁ ବିଭିନ୍ନ ମହଲରେ ପ୍ରଶଂସା କରାଯାଉଥିବାବେଳେ ସାଇ ଫାଉଣ୍ଡେସନ ଟ୍ରଷ୍ଟର ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା ପିନାକୀ ମହାନ୍ତିଙ୍କ ସହ ଲୋକାଲ ୱାୟାରର ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସାକ୍ଷାତକାର ।

ସାଇ ଫାଉଣ୍ଡେସନ ଟ୍ରଷ୍ଟର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କଣ ?

-ଅନ୍ନଦାନ ମହାପୁଣ୍ୟ ବାର୍ତ୍ତା ନେଇ ଆମେ ସାଇ ଫାଉଣ୍ଡେସନ ଟ୍ରଷ୍ଟ କରିଛୁ ।

ମୁଁ ତା’ର ପ୍ରତିଷ୍ଠାତା ଥିବା ବେଳେ ମୋର କିଛି ବନ୍ଧୁ ଏଥିରେ ବିଶେଷ ସହଯୋଗ କରୁଛନ୍ତି ।

ଫୁଡ୍ ବ୍ୟାଙ୍କ ଭଳି ଏକ ନିଆରା ଚିନ୍ତାଧାରା ଆପଣଙ୍କ ମନକୁ କେମିତି ଆସିଲା, ଏଥିପାଇଁ ଆପଣ କାହାଠାରୁ ପ୍ରେରଣା ପାଇଛନ୍ତି ?

-ଦିନେ ଖାଇବା ନେଇ ଆମେ କିଛି ବସ୍ତିକୁ ଯାଇଥିଲୁ ଆଉ ସେଠାରେ୨୦ ଜଣ ଲୋକଙ୍କୁ ଆମେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇଥିଲୁ।

ଏହି ସମୟରେ ଭୁବନେଶ୍ବର ଅଶୋକ ମାର୍କେଟ ପାଖରେ ଶୋଇଥିବା ଭୋକିଲା ଲୋକଙ୍କୁ ଆମେ ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଇବାରେ ବିଫଳ ହୋଇଥିଲୁ ।

ସେହି ଭୋକିଲା ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖି ଆମେ ଏହି ଫୁଡ୍ ବ୍ୟାଙ୍କ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲୁ ।

କେଉଁ ସ୍ଥାନରୁ ଆପଣ ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ସଂଗ୍ରହ କରୁଛନ୍ତି ?

-ବିଭିନ୍ନ ବାହାଘର କି ଅନ୍ୟ ଭୋଜି ସରିବା ପରେ ଆମେ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ବଳକା ଖାଦ୍ୟ ଆଣିଥାଉ।

ଏଥିପାଇଁ ଆମେ ୨ଟି ଗାଡ଼ି ମଧ୍ୟ ରଖିଛୁ ।

ଏଥିରେ କେଉଁ କେଉଁ ପ୍ରକାର ଖାଦ୍ୟ ରହୁଛି ଓ ଗୋଟିଏ ଦିନରେ କେତେ ଲୋକ ଖାଉଛନ୍ତି?

-ଆମେ ଉଭୟ ଆମିଷ ଓ ନିରାମିଷ ଖାଦ୍ୟ ଆଣିଥାଉ ।

ଏଥିପାଇଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଫ୍ରିଜର୍ ବ୍ୟବହାର କରିଥାଉ ।

୧୫୦ରୁ ୨୦୦ ଭୋକିଲା ଲୋକଙ୍କ ପ୍ରତିଦିନ ଖାଇବାକୁ ଦେଇଥାଉ ।

ଏହି ଖାଦ୍ୟ ଆପଣ ଲୋକଙ୍କୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ମାଗଣାରେ ଯୋଗାଉଛନ୍ତି ନା ସେମାନଙ୍କଠାରୁ କିଛି ଅର୍ଥ ନେଉଛନ୍ତି ?

-ଏହି ଖାଦ୍ୟ ଆମେ ମାଗଣାରେ ବିଭିନ୍ନ ବସ୍ତି ଓ ରାସ୍ତାକଡରେ ରହୁଥିବା ଭୋକିଲା ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଇଥାଉ ।

ଏହାକୁ ଆପଣ କେମିତି ପରିଚାଳନା କରୁଛନ୍ତି ଓ କେଉଁ କେଉଁ ସ୍ଥାନରେ ଫୁଡ ବ୍ୟାଙ୍କ ରହିଛି ?

-ବଡ଼ ବଡ଼ ହୋଟେଲ, ବାହାଘର କିମ୍ବା ଜନ୍ମଦିନ ଭୋଜିରେ ଖାଦ୍ୟ ବଳିଗଲେ ଆୟୋଜକମାନେ ମୋବାଇଲ ଆପରେ ଆମକୁ ଯୋଗାଯୋଗ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ୬୦ ଟଙ୍କା ଲେଖାଏଁ ପଠାଇଥାନ୍ତି ।

ଏହାପରେ ଆମେ ଯାଇ ତାଙ୍କଠାରୁ ଖାଦ୍ୟ ଆଣିଥାଉ ।

ଖାଦ୍ୟ ବାଣ୍ଟି ସାରିବା ପରେ ଆମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଫଟୋ ପଠାଇ ଜଣାଇ ଦେଇଥାଉ ଯେ ଆପଣଙ୍କ ଖାଦ୍ୟ ବାଣ୍ଟି ଦିଆଯାଇଛି।

ଖାଦ୍ୟକୁ ଭୋଜିରୁ ଆଣିବା ପରେ ଆମେ ଏହାକୁ ପରଦିନ ବାଣ୍ଟିଥାଉ ।

ଏବେ ଆମର ଏହି କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଓ ବାରିପଦାରେ ଚାଲିଛି ।

ଅନ୍ୟ ୧୦ଟି ଜାଗାରେ ରୋଟରି କ୍ଲବ୍ ସହିତ ମିଶି ଆମେ ଫୁଡବ୍ୟାଙ୍କ କରିଛୁ ।

ଖାଦ୍ୟକୁ ଆପଣ କେମିତି ସଂରକ୍ଷିତ ରଖୁଛନ୍ତି ଆଉ କେଉଁଠି?

-ଖାଦ୍ୟକୁ ସଂରକ୍ଷିତ ରଖିବା ପାଇଁ ଆମେ ଫ୍ରିଜର୍ ବ୍ୟବହାର କରିଥାଉ ।

ଏଥିସହିତ ଷ୍ଟିଲ୍ ବାସନ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଇଥାଉ ।

ଏହାକୁ ଆମ ସ୍ବେଚ୍ଛାସେବୀମାନେ ସବୁବେଳେ ସଫା ରଖିଥାନ୍ତି ।

ଆଗକୁ ଆଉ କ’ଣ ଯୋଜନା ରଖିଛନ୍ତି ?

-ଗୁରୁଦ୍ୱାରାରେ ଯେପରି ଲଙ୍ଗର ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଥାଏ, ଆମ ମନ୍ଦିରଗୁଡିକରେ ମଧ୍ୟ ସେପରି ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବାକୁ ଯୋଜନା କରିଛୁ ।

ପୁରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର ଆଗରେ ଆମେ ଦୁଇଟି ଫ୍ରିଜର୍ ରଖିବା ଯୋଜନା କରୁଛୁ ।

ଯଦି ଅବଢା ବଳିଯାଏ, ତାକୁ ସେମାନେ ସେଠାରେ ଆଣି ରଖିବେ ।

ଯିଏ ଆସିବ, ସେଥିରୁ ଖାଇ ପାରିବେ ।

ଏହାସହ ଆମେ ‘ଶ୍ରଦ୍ଧା ଅର୍ପଣ’ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଆରମ୍ଭ କରିଛୁ, ଯେଉଁଥିରେ ଲୋକମାନେ ଚାଉଳ ଓ ଡ଼ାଲି କି ଅନ୍ୟ କିଛି ଜିନିଷ ଦାନ କରିବେ ।

ଏହାକୁ ନେଇ ଏହା ହଜାରେ ଲୋକଙ୍କ ପାଇଁ ରୋଷେଇ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଯାଇଛି ।

ଲୋକାଲ୍ ଓ୍ବାୟାର୍

ଭୁବନେଶ୍ବର, ମାର୍ଚ୍ଚ ୩ (ଲୋକାଲ ୱାୟାର): ଗାଁଗହଳିରେ ଥିବା ଓଡିଆ ଲୋକକଳାକୁ ଉପହାର ମାଧ୍ୟମରେ ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରୁ ଆଣି ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ଏକତ୍ରିତ କରାଇଛନ୍ତି ଲଭଲି ଅବସେସନ୍ସର ନାଜିଆ ଅଲି ।

ଭୁବନେଶ୍ବର ପଟିଆସ୍ଥିତ ତାଙ୍କର ଏହି ଉପହାର ଷ୍ଟୋରରେ ରହିଛି ବିଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳର କଳାକାରଙ୍କ ହାତ ତିଆରି ସାମଗ୍ରୀ, ପଟ୍ଟଚିତ୍ର ଓ ଟେରାକୋଟା ସାଙ୍ଗକୁ ଆହୁରି ଅନେକ କଳାକୃତି।

କର୍ପୋରେଟ୍ ଜଗତରେ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକକଳା ଓ କାରିଗରଙ୍କୁ ପରିଚିତ କରାଇଥିବା ନାଜିଆଙ୍କ ସହ ଲୋକାଲ ୱାୟାରର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ସାକ୍ଷାତକାର ।

ଲଭଲି ଅବସେସନ୍ସର ମୁଖ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ କଣ ?

– ଆମେ ତୃଣମୂଳ ସ୍ତରରେ କଳାକାର ଓ ସେମାନଙ୍କ ହସ୍ତକଳା ସହ ସମ୍ପର୍କ ସ୍ଥାପନ କରୁ ଓ ଆମ ରାଜ୍ୟର ବିଭିନ୍ନ ହସ୍ତକଳାକୁ ଆଣି କର୍ପୋରେଟ କ୍ଷେତ୍ର ସହ ତାକୁ ପରିଚୟ କରାଉ।

ନାଜିଆ ଓ ଲଭଲି ଅବଶେସନ୍ସର କିପରି ଜଡିତ ?

-ରାଉରକେଲାରେ ସ୍କୁଲରେ ପଢିବା ସମୟରେ ଦେଖିଛି, ବିଶେଷତଃ ଓଡିଆମାନଙ୍କ ଉପହାରର ଭୂମିକା ଗୁରୁତ୍ଵପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥାଏ ।

ହାତଲେଖା କାଗଜ ଖଣ୍ଡେ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଲୋକ ତାକୁ ସାଇତି ରଖନ୍ତି, ସେବେଠାରୁ ଉପହାର ପ୍ରତି ମୋର ଆକର୍ଷଣ ବଢିଯାଇଥିଲା ।

ଓଡିଶାରେ କଳାକାରମାନେ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ହସ୍ତକଳା ତିଆରି କରନ୍ତି ଯେ, ସେମାନେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ ପାଇଁ ଏକ ଉପହାର ଭଳି ମନେ ହୁଅନ୍ତି।

ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ ହାତ ତିଆରି ସାମଗ୍ରୀ ଲୋକଲୋଚନକୁ ଆଣିବା ନାଜିଆ ଓ ଲଭଲି ଅବସେସନ୍ସ ଦୁହିଁଙ୍କର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ।

କେବେଠାରୁ କଳାକାର ଓ ଲୋକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଯୋଗସୂତ୍ର ସ୍ଥାପନ କରିଆସୁଛନ୍ତି ଓ ଏହି ଅନୁଭୂତି କିପରି ?

-୨୦୧୫ରେ ମୁଁ ଏଥିରେ ହାତ ଦେଇଥିଲି।

ଆମେ ପ୍ରଥମେ କଳାକାରଙ୍କ ସହ ଯୋଗାଯୋଗ କରି ନିଜ ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏହାକୁ ପରିଚିତ କରାଇଥିଲୁ ।

ପ୍ରଥମ ଦୁଇ ବର୍ଷ ସେତେ ଭଲ ବ୍ୟବସାୟ ହୋଇପାରିନଥିଲା ଆଉ ଲୋକଙ୍କ ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ହେବା ଖୁବ ସଂଘର୍ଷମୟ ରହିଥିଲା ।

ମାତ୍ର ପରେ ୨୦୧୭ରେ ବିଭିନ୍ନ ଚିତ୍ରକଳା, ହସ୍ତକଳା, ପଟ୍ଟଚିତ୍ର ଓ ଆଦିବାସୀ କଳାକାରଙ୍କ ବିଭିନ୍ନ କରୁକଳା ଲୋକଙ୍କ ପସନ୍ଦଯୋଗ୍ୟ ହୋଇପାରିଲା ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଲୋକେ ସୋସିଆଲ ମିଡିଆ ଓ ୱେବସାଇଟ୍ ମାଧ୍ୟମରେ ଅର୍ଡର୍ ଦେଉଛନ୍ତି।

ଆଗାମୀ ଦିନରେ କଣ ଯୋଜନା ରହିଛି ?

-ଆଗାମୀ ଦିନରେ ରାଜ୍ୟ ପର୍ଯ୍ୟଟନ ବିଭାଗ ସହିତ ସହବନ୍ଧିତ ହୋଇ ପର୍ଯ୍ୟଟକଙ୍କ ଜାଣିବା ପାଇଁ ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନରେ କଳାକାରଙ୍କ ପ୍ରଚାର ପାଇଁ ସେଠାରେ ବିଭିନ୍ନ କଳାକୃତି ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବାର ଯୋଜନା ରହିଛି ।

କେବଳ ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ନୁହେଁ, ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟମାନଙ୍କରେ ମଧ୍ୟ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକକଳାକୁ ପରିଚିତ କରାଇବା ପାଇଁ ଏପରି ଅନେକ ଦୋକାନ ଓ ଶୋ-ରୁମ କରିବାକୁ ଆଶା ରଖିଛି ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଅଦାନି, ବେଦାନ୍ତ ଗ୍ରୁପ, ଇଣ୍ଡିଆନ ଅଏଲ୍, ଏମ୍.ଏସ୍.ଏମ୍.ଇ, ଡବ୍ଲୁଟିସି ଭୁବନେଶ୍ବର ଆଦିରେ ଆମ ଉପହାର ପହଞ୍ଚାଇ ପାରିଛୁ ।

ଲଭଲି ଅବସେସନ୍ସ ଷ୍ଟୋରକୁ ନେଇ କଣ କହିବେ ?

-ଲଭଲି ଅବସେସନ୍ସରେ କେବଳ ଓଡିଆ ହସ୍ତକଳା ଓ ଚିତ୍ରକଳା ନାହିଁ, ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଫୁଲତୋଡା, ବୁକେ ଇତ୍ୟାଦି ମଧ୍ୟ ରହିଛି।

ଆମେ ସବୁ ସାମଗ୍ରୀ ସୋସିଆଲ ମିଡିଆରେ ସ୍ଥାନୀୟ କରିଛୁ।

ମୁଖ୍ୟତଃ ତିନିଜଣ ଏହିସବୁ ଉପହାର, ଫୁଲତୋଡା ଓ ବିଭିନ୍ନ ସୁନ୍ଦର ଉପହାର ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବାରେ ସହଯୋଗ କରୁଛନ୍ତି।

ଲୋକାଲ ୱାୟାର୍